ebbenhouten spoor 2011
|
De volhardende houding van deze atlete gedurende een carrière gekenmerkt door blessureleed gaf onder meer de doorslag om haar deze prijs toe te kennen. Bovendien is het bewonderenswaardig hoe zij haar geboorteland verliet voor de liefde en binnen de kortste keren de Nederlandse taal onder de knie kreeg! |
Nil Volentibus Arduum.
Voor zij die willen is niets onmogelijk.
Neen, dames en heren ik refereer hier niet naar 13 juni, maar naar een dame die uitblinkt in doorzettingsvermogen.
Hoogwaardigheidsbekleders zijn er altijd als de kippen bij om winnaars in de bloemetjes te zetten. Of het nu gaat om de uitreiking van een trofee op de vinkenzetting van Kuurne of een ontvangst door de Koning op het Paleis. We huldigen ze graag, onze winnaars. Ook vandaag, maar vandaag gaat het over meer dan in de prijzen vallen. Vandaag gaat het over doorzettingsvermogen, over een voorbeeld zijn voor anderen, over een geslaagde stap in het onbekende ook.
Want de weg naar je doel, is vaak lastig, erg lastig. Dat was hij ook voor onze laureate van vandaag: Svetlana, “Lana”, Bolshakova! Maar, het moet gezegd worden, ze heeft die weg tot nu toe met verve afgelegd.
Svetlana begon haar sportcarrière al op dertienjarige leeftijd. Niet evident voor een puber, want het ascetische leven van een topsporter vergt heel wat opofferingen. Maar haar keuze voor atletiek en meer bepaald het hink-stap-springen leidde tot een ongelooflijk resultaat, wat het allemaal ongetwijfeld de moeite waard heeft gemaakt. Maar de weg was lastig, zoals ik al zei.
Svetlana werd immers lange tijd achtervolgd door blessureleed. En om dan niet op te geven, heb je doorzettingsvermogen nodig. Het is dat doorzettingsvermogen, die wilskracht die mensen boven doet drijven en die van Svetlana een meer dan verdienstelijke laureaat maakt en een voorbeeld voor ons allen.
Ikzelf was als 13-jarige tenger, dat zal u misschien niet verbazen.
Ik herinner mij hoe ik samen met mijn klasgenootjes van het eerste jaar netjes op een rij in de nagelnieuwe sporthal stond. En hoe de turnleraar, een ervaren man, ons duidelijk maakte dat elke leerling tegen het einde van het schooljaar de tijgersprong moest kunnen uitvoeren. Alleen dan waren er voor de hele klas punten te verdienen. Sommige van ons stonden er bibberend naar te kijken. Maar de leraar wist goed wat hij deed.
Hij maakte als het ware van de hele klas, de coach van die laatste jongen die maar niet over de plint geraakte. En dat werkte! Ik herinner me de ontlading toen het toch lukte, een Olympisch moment haast.
Zoveel jaar ‘zittend’ leven later, besef ik het belang van het vak lichamelijke opvoeding. Een stevige
les LO motiveert élk kind tot sporten en draagt bij tot een goede groepsgeest, een goede fysiek en een goede gezondheid. Het belang van een coach mag hierin ook eens onderstreept worden, of het nu een turnleraar is of een professionele coach. Hij is degene die dat doorzettingsvermogen in een mens naar boven haalt.
Wel, Svetlana is op haar beurt, misschien zonder ze het goed beseft, een coach voor vele jonge sportertjes. Deze jonge vrouw is een voorbeeld, een rolmodel, een inspiratiebron voor degene die in de LO –les met veel moeite toch nog dat extra rondje loopt… Niet elke jonge sporter zal of moet ooit excelleren, maar de wilskracht en het doorzettingsvermogen dat je door sporten kweekt, helpen je je hele leven.
En ook daar is Svetlana een voorbeeld. Want haar doorzettingsvermogen speelt niet enkel op sportief vlak. Ook op persoonlijk vlak heeft deze dame al heel wat wilskracht getoond. Getuige bijvoorbeeld haar liefdevolle relatie met Stijn Stroobants De persoon voor wie Svetlana haar geboorteland verliet, om zich hier in het verre Vlaanderen te nestelen, waar men geen cyrillische taal spreekt….
Niet evident, dat spreekt voor zich.
Bart De Wever zei ooit: ‘het eventueel succes van een integratiebeleid kan je afmeten aan het aantal gemengde huwelijken’. Welnu, in Vlaanderen is dat maar een mager beestje. Maar Svetlana en Stijn zijn misschien wel het levende bewijs dat een succesvolle integratie het best in het huwelijksbed geschiedt. De snelheid waarmee Svetlana de Nederlandse taal heeft opgepikt en zich perfect wist te integreren, is bewonderenswaardig. Ook dat maakt haar vandaag tot onze laureaat.
Ze is een voorbeeld voor de vele nieuwkomers onder ons. Want wie de moeite neemt om onze taal te spreken, verovert bijzonder snel de geest en het hart van de Vlaming. Soms ook het hart van één Vlaming in het bijzonder, zoals hier…
Svetlana, je bent dus om vele redenen een voorbeeld, een bron van inspiratie voor nieuwe Vlamingen en “oude” Vlamingen. Daarom schenk ik je graag de ebbenhouten spoor, een kunstwerk van de kunstenaar Isidoor Goddeeris. Je verdient het. Hou dit vol, want voor zij die willen is niets onmogelijk.
Dr. Louis Ide,
Senator N-VA
Voor zij die willen is niets onmogelijk.
Neen, dames en heren ik refereer hier niet naar 13 juni, maar naar een dame die uitblinkt in doorzettingsvermogen.
Hoogwaardigheidsbekleders zijn er altijd als de kippen bij om winnaars in de bloemetjes te zetten. Of het nu gaat om de uitreiking van een trofee op de vinkenzetting van Kuurne of een ontvangst door de Koning op het Paleis. We huldigen ze graag, onze winnaars. Ook vandaag, maar vandaag gaat het over meer dan in de prijzen vallen. Vandaag gaat het over doorzettingsvermogen, over een voorbeeld zijn voor anderen, over een geslaagde stap in het onbekende ook.
Want de weg naar je doel, is vaak lastig, erg lastig. Dat was hij ook voor onze laureate van vandaag: Svetlana, “Lana”, Bolshakova! Maar, het moet gezegd worden, ze heeft die weg tot nu toe met verve afgelegd.
Svetlana begon haar sportcarrière al op dertienjarige leeftijd. Niet evident voor een puber, want het ascetische leven van een topsporter vergt heel wat opofferingen. Maar haar keuze voor atletiek en meer bepaald het hink-stap-springen leidde tot een ongelooflijk resultaat, wat het allemaal ongetwijfeld de moeite waard heeft gemaakt. Maar de weg was lastig, zoals ik al zei.
Svetlana werd immers lange tijd achtervolgd door blessureleed. En om dan niet op te geven, heb je doorzettingsvermogen nodig. Het is dat doorzettingsvermogen, die wilskracht die mensen boven doet drijven en die van Svetlana een meer dan verdienstelijke laureaat maakt en een voorbeeld voor ons allen.
Ikzelf was als 13-jarige tenger, dat zal u misschien niet verbazen.
Ik herinner mij hoe ik samen met mijn klasgenootjes van het eerste jaar netjes op een rij in de nagelnieuwe sporthal stond. En hoe de turnleraar, een ervaren man, ons duidelijk maakte dat elke leerling tegen het einde van het schooljaar de tijgersprong moest kunnen uitvoeren. Alleen dan waren er voor de hele klas punten te verdienen. Sommige van ons stonden er bibberend naar te kijken. Maar de leraar wist goed wat hij deed.
Hij maakte als het ware van de hele klas, de coach van die laatste jongen die maar niet over de plint geraakte. En dat werkte! Ik herinner me de ontlading toen het toch lukte, een Olympisch moment haast.
Zoveel jaar ‘zittend’ leven later, besef ik het belang van het vak lichamelijke opvoeding. Een stevige
les LO motiveert élk kind tot sporten en draagt bij tot een goede groepsgeest, een goede fysiek en een goede gezondheid. Het belang van een coach mag hierin ook eens onderstreept worden, of het nu een turnleraar is of een professionele coach. Hij is degene die dat doorzettingsvermogen in een mens naar boven haalt.
Wel, Svetlana is op haar beurt, misschien zonder ze het goed beseft, een coach voor vele jonge sportertjes. Deze jonge vrouw is een voorbeeld, een rolmodel, een inspiratiebron voor degene die in de LO –les met veel moeite toch nog dat extra rondje loopt… Niet elke jonge sporter zal of moet ooit excelleren, maar de wilskracht en het doorzettingsvermogen dat je door sporten kweekt, helpen je je hele leven.
En ook daar is Svetlana een voorbeeld. Want haar doorzettingsvermogen speelt niet enkel op sportief vlak. Ook op persoonlijk vlak heeft deze dame al heel wat wilskracht getoond. Getuige bijvoorbeeld haar liefdevolle relatie met Stijn Stroobants De persoon voor wie Svetlana haar geboorteland verliet, om zich hier in het verre Vlaanderen te nestelen, waar men geen cyrillische taal spreekt….
Niet evident, dat spreekt voor zich.
Bart De Wever zei ooit: ‘het eventueel succes van een integratiebeleid kan je afmeten aan het aantal gemengde huwelijken’. Welnu, in Vlaanderen is dat maar een mager beestje. Maar Svetlana en Stijn zijn misschien wel het levende bewijs dat een succesvolle integratie het best in het huwelijksbed geschiedt. De snelheid waarmee Svetlana de Nederlandse taal heeft opgepikt en zich perfect wist te integreren, is bewonderenswaardig. Ook dat maakt haar vandaag tot onze laureaat.
Ze is een voorbeeld voor de vele nieuwkomers onder ons. Want wie de moeite neemt om onze taal te spreken, verovert bijzonder snel de geest en het hart van de Vlaming. Soms ook het hart van één Vlaming in het bijzonder, zoals hier…
Svetlana, je bent dus om vele redenen een voorbeeld, een bron van inspiratie voor nieuwe Vlamingen en “oude” Vlamingen. Daarom schenk ik je graag de ebbenhouten spoor, een kunstwerk van de kunstenaar Isidoor Goddeeris. Je verdient het. Hou dit vol, want voor zij die willen is niets onmogelijk.
Dr. Louis Ide,
Senator N-VA